La Gran Final: The Journey Home

The Journey Home

17 januari 2015. Zomaar een dag uit het jaar. Voor velen een normale zaterdag, een dag om weer bij te komen van de werkweek. Een dag om iets leuks te gaan doen, te gaan sporten of een bezoek te brengen aan iets of iemand. Normaal zou ik zo naar deze zaterdag gekeken hebben. Nu is dit echter niet het geval. Wanneer ik naar deze datum kijk kom ik in een roetsjbaan van emoties terecht. Het moment is aangebroken en is bijna daar en het gevoel wat ik daarbij heb is dubbel dubbel en dubbel: vrolijk, verdrietig, blij en droevig.

Deze dag, die 17 januari, ga ik Valencia en alles en iedereen eromheen (voorlopig) vaarwel zeggen en vlieg ik weer terug naar Nederland. Raar, weird, muy raro en zo kan ik nog wel even doorgaan.

Ik neem jullie even mee terug in de tijd. Ongeveer een jaar geleden rond dit tijdstip ben ik begonnen met het zoeken van een stageplek in het buitenland. Stage in het buitenland is een ervaring, zo zeg men. New York, dat zou het moeten worden, dat is wel een stad waar ik naar toe wil. Na wat wikken en wegen, en na wat Spaanse lessen op school, vond ik Spanje en Zuid Amerika, Argentië vooral, steeds interessanter worden, dus ging daar mijn blik naartoe. Barcelona, kwam ik vervolgens op, vooral vanwege de clubliefde van de plaatselijke FC aldaar. Vervolgens een bureau ingeschakeld wat in Spanje stageplekken kan verzorgen. Barcelona werd ook moeilijk mij werd op een gegeven moment gevraagd wat ik van Valencia vond, want daar had het bureau veel connecties. Tja, en toen was ik even stil…..

Valencia, wat weet ik daar nou eigenlijk van…? T’is in Spanje, er zijn veel sinaasappels, ligt aan zee, heeft een voetbalclub, verder kwam ik eigenlijk niet. Uiteindelijk besloten om te gaan, omdat het mij immers om het Spaans ging. Grappig hoe je dan eigenlijk via New York, Zuid- Amerika, Barcelona in Valencia beland, maar wat ben ik ontiegelijk blij dat ik dit gedaan heb. Wat ik vervolgens allemaal beleeft heb, heb je kunnen lezen in de vorige verslagen. Ik ga nu weer verder waar ik de vorige keer geëindigd ben.

Na een bliksembezoek aan Nederland, vloog ik met la familia, weer terug naar ‘mijn’ Valencia. Moeders had een lijstje gemaakt met dingen die ze wilden zien, en ik kon mooi voor gids spelen. Nadat ik ze netjes in het hotel had afgeleverd spraken we de volgend ochtend af om half 11 de stad in te gaan. Dit werd de Spaanse half 11 dus rond kwart over 11 liepen we richting het oude centrum. Eerst de Migiulette beklommen waar we goed over Valencia heen konden kijken. Verder deze dag een beetje alle bezienswaardigheden in het oude centrum bekeken, busritje gemaakt met nog wat mooie dingen en vervolgens tapas gegeten. Dat was wel een heel leuk restaurant, want je had allemaal tapas (op stokje of lepe) en die lagen als het ware uitgestald over de gehele toonbank. Je kon zelf kiezen welke tapas je wilde, en af en toe kwamen ze rondlopen met tapas, die ze aan iedereen aanboden. Aan het einde moesten we de stokjes bewaren en zo werd bekeken hoeveel je kwijt was. Een leuke manier om uit eten te gaan. De tweede dag werd ik thuis opgehaald en zo leerden mijn ouders en broertjes Lorena en Juanjose leren kennen. Vervolgens een drankje gedaan en op naar de Ciudad de las Artes y Ciencas, met z’n mooie gebouwen. Oja, en ook nog naar het Fallas museum. (Fallas leg ik zelf wel aan jullie uit, want dat is de reden dat ik straks weer terug ga naar Valencia). Bij de ‘Ciudad’ heerlijk in’t zonnetje gezeten en vervolgens nog een stukje door het Turia park gewandeld. ’s Avonds wederom lekker int hotel gegeten en nog buiten een biertje gedaan, of dat was vrijdag volgens mij. Anyway, maandag naar de Oceanografie geweest, heleboel visjes gezien en vervolgens op naar het strand om daar ‘echte’ Paella te gaan eten. We kregen de pan niet helemaal leeg, maar we mochten de restjes wel in een doggybak meenemen. Ik heb nog 3 dagen ervan kunnen eten en toen hoefde ik even geen paella meer. Maandag avond vlogen ze, na een vertraging van een uur of 2, terug naar Nederland. De vorige keer ging ik door de douane en bleven zij achter, nu was het andersom. Ik zwaaide jullie uit.

De dagen erna wat rustig aan gedaan en nog oud en nieuw gevierd maar dat was wel even anders dan in Nederland. Omdat ze hier het hele jaar door al vuurwerk de lucht in schieten en afknallen is het oudjaarsnacht stil………… Ze hebben hier wel een gekke gewoonte, dat middernacht als de klok twaalf keer slaat, je bij elke klokslag een druif in je mond moet doen. Zie, je het voor je, met een man of 20 stonden we daar, allemaal met 12 druiven in onze bek Feliz Ano, Feliz Ano en Happy New Year te schreeuwen en vieze champagne weg te gieten. Daarna nog uit geweest in onze vaste discotheek (Murray’s) maar het was beste wel rustig, er zijn dagen in het weekend geweest dat er meer volk rondliep.

Toen na het weekend zou ik weer met stage moeten beginnen, maar omdat het dinsdag 3 koningen was, en dit een feestdag in Spanje, was ik ook de maandag vrij. Deze manier van werken bevalt mij wel, moet ik zeggen. (haha) Verder ben ik bezig om de stage langzaamaan af te sluiten, heb het de laatste dagen niet heel druk meer met werkzaamheden. (wel met me eigen verslagen, maar das weer een ander verhaal ;p ) Collega’s zijn wel heel begaan en geïnteresseerd en met een aantal willen dat ik meega met hen naar Fallas, het grootste feest van Valencia straks in maart. Al met al heb ik echt wel een super ervaring bij dit bedrijf gehad en ik kijk met gemengde gevoelens naar vrijdag uit. Op één dag vind er een afsluiting plaats van een hele periode.

En dan het ‘leven’ naast de stage. De eerste dag kwam ik hier bij Lorena (en Juanjo) in huis en ik heb hier geen woorden voor hoe blij ik nu ben dat ik hier heb mogen verblijven. De eerste weken toen ik nog op de taalschool zat ben ik nog een aantal keer met wat lui wezen stappen, of naart strand geweest, maar toen eenmaal de stage begon ben ik één keer met de hele groep (van Lorena) mee geweest en moest ik de keer daar op ook maar weer mee, en daarna weer, en daarna nog een keer. ‘’Je bent echt een tio bueno’’ (goede kerel), zeiden ze mij en ik kon het met hen ook gewoon goed vinden. Lachen, feesten, zuipen, strandhangen en nog meer fiesta… Het duurde even voordat ik alle namen kenden maar tis gelukt. Bij deze Lorena, Juanjo, Carlos, Natalia, Francisco, Mari, Alejandra, Jordí, Giovanni, Rubén, Veronica en Paco en nog een heleboel anderen die ik maar één of twee avonden gezien heb. Jullie waren en jullie zijn geweldig, en we gaan mekaar nog zeker terugzien. (haha, ik weet dat ze dit niet lezen, maar toch leuk om even te kunnen zeggen)

Mocht iemand geïnteresseerd zijn om nog een stedentrip naar Spanje te willen maken en niet weten welke stad je moet doen. Doe Valencia (kan ik je wel helpen met een en ander) want het is echt een super stad om naar toe te gaan. Een typische Spaanse stad en niet zo internationaal als een Madrid of Barcelona. (ik ben niet objectief meer, i know, maar dat moet je maar even door de vingers zien ;) ) Gewoon naar toe gaan en genieten van al het moois wat deze stad heeft.



Goed, dit was het dan. Het einde is bijna in zicht. Het is over, het is bijna klaar en zo kan ik nog wel meer van die oneliners opsommen. Ik weet dat het straks in Nederland weer even omschakelen is en dat ik wel momentjes ga hebben dat ik weer terug wil, en dat dat moeilijk kan zijn……..….. maar het is goed zo.

Lieve iedereen, allemaal ontzettend bedankt voor het lezen van mijn verslagen, reacties, mailtjes, telefoontjes, skype gesprekken, appjes, facebook berichtjes, kaartjes, flessenpost en duivenpost. Nos vemos en Holanda.

Ik kwam ergens onderstaande spreuk tegen en vond dit wel zo ontzettend mooi dat ik hiermee het laatste verslag ga afsluiten. Ook typeert het een beetje de tijd die ik hier gehad heb in Valencia. Valencia blijft waar het is. Ik neem allerlei ervaringen en herinneringen mee naar huis en die pakt niemand mij meer af. Valencia, te quiero mucho.

‘’Ben niet verdrietig dat de reis is afgelopen maar ben ontzettend blij en dankbaar dat ik deze reis heb mogen maken. Carpe Diem’’